اعتماد بی جا

دفتر خاطرات یکی از قشنگترین وسایلی است که هر آدمی می تونه بعد از گذشت چند سال پیدش کنه و بخونه و به افکار و غم ها و شادی های اون روزگار لبخند بزنه و بگه یادش بخیر . دفتر خاطرات برای آدمی مثل من که عاشق خاطره و خاطره بازی هستم یعنی یک بخش مهم زندگی . حالا فکر کن یکی پیدا بشه و تمام خاطراتت رو نابود کنه . دفترت رو بسوزونه . جایی که توش از احساسات ، تصمیمات و کارهات می نوشتی رو در چشم بر هم زدنی از بین ببره ، چه حالی بهت دست میده . ناراحت میشی؟؟؟؟؟؟؟ من دارم آتیش میگیرم . از وقتی یادم میاد دفتر خاطرات داشتم . یه زمانی بهترین خاطراتم مربوط به روزانه های مدرسه بود که من چی گفتم ، آیدا چیکار کرد ، خانم معلم چی گفت و .... یه زمانی مربوط به سفرهایی که آخر هفته ها میرفتیم و یه زمانی هم به دوران نامزدی و قهر و آشتی و غم و شادی هاش . اما متاسفانه از زمانی هم که دفتر خاطرات داشتم یکی بود که بلاخره سر به نیستش کنه ، یا به خاطر موضوعی که اون روزها دغدغه ام بود جواب ازم بخواد ، یا بقول خودشون مچم رو بگیره . یه زمانی تو دوران نوجوونی هام دفترهایی مد شده بود که توش از عشق و عاشقی می نوشتند . منم جو گیر . یه دفتر  چهل برگ برداشته بودم و یه جلد خوشگل گرفته بودم و کلی نقاشی عاشقانه کشیده بودم و واژه عشق رو به هزار شکل طراحی کرده بودم . مثلا شمعی آب میشد و عشق میساخت ، پروانه ای می سوخت و عشق میساخت ، گلی در چشمه ای می رویید و عشق میساخت و ... از این خل بازی ها زیاد داشتم . توش هم یه عالمه شعر و نوشته داشتم برای کسی که مخاطبش تو بود . تویی که وجود خارجی نداشت اما تو بود . مثلا می نوشتم "تو را دیدم و بوی عطرت را به جان خریدم زیباترینم " خب جو گیر بودم . به خاطر اینکه می دونستم بابا به شدت رو این کارها حساسه هزار جا قایمش میکردم . تا اینکه لو رفت . نمی دونید اون شب رو چطوری به روز رسوندم . اون دفتر جلوی چشمم ریز ریز شد . از فرداش بابا دنبال "تو "بود . مگه میشد بهش گفت "تو" وجود نداره ، باورش نمیشد . تا مدت ها از بیرون رفتن به تنهایی منع شدم . حتی یه زمانی هم خودش یا مامان منو میبرد مدرسه و برمیگردوند . بعد از پیدا شدن اون دفتر ، جستجوی پدر در وسایل من بیشتر شد و دفتر خاطراتم نیز کشف شد . خب توش از همه چیز نوشته بودم . بابت تمامی کارهای کرده و نکرده ثبت شده تو اون خاطرات جواب پس دادم . اون شب قسم خوردم که دیگه خاطراتم و افکارم رو ننویسم . اما فردا شبش بابا به یه دفتر خاطرات اومد و گفت از این به بعد باید خاطراتت رو هر روز بنویسی و شبها برامون با صدای بلند بخونی . نشون به اون نشونی که من تا زمانی که رفتم دانشگاه هر روز گزارش کاری به اسم خاطرات روزانه با صدای رسا تحویل خانواده میدادم  . مامان هم که مطیع پدر بود و اگه بابا میگفت شیر ، ماسته ، مامان هم میگفت بله کاملا درسته  ، ماسته . البته این به این معنی نیست که پدر بدی دارم بلکه بر خلاف تصوری که شاید الان تو ذهن شما ساخته شده پدر فوق العاده ای دارم  . بسیار مهربان و حوش مشرب . یعنی ممکن نیست دقیقه ای پیشش باشی و لبخند رو لبات نباشه . اما خب گیرهای پدرانه مخصوص خودش رو داشت . از اون زمان سالهای زیادی میگذره . من هنوز دفتر خاطرات دارم . دفتر خاطراتی که هیچ کس بهش دست نمیزنه . از زمانی هم که عقد کردم دیگه بابا با دفتر خاطرات من کاری نداشت و کاملا حریم خصوصی رعایت میشد که سال 87 با وبلاگ نویسی آشنا شدم . راستش از نوشتن خاطرات و افکارم تو محیطی که کاملا مجازی بود لذت میبردم ، از اینکه دوستانی میومدن و نظر میذاشتن . تا سال 92 همزمان هم تو وبلاگ می نوشتم و هم تو دفترم اما از سال 92 زمانی که به بلاگفا اعتماد کردم دیگه دفترهام رو گذاشتم کنار . گفتم چرا چرک نویس ، پاک نویس کنم . اما بد چوبش رو خوردم . حالا اینکه اینا یک مشت خاطره هستند ، تو عالم واقع بعضی وقت ها اعتماد های نا به جا چنان صدماتی به زندگی میزنه که تا هفت پشتت به لرزه درمیاد . الان فکرم مشغوله ، آیا درسته هر جایی به هر کسی اعتماد کنیم ، بدون شناخت 

پ.ن: بزرگترین تصمیم و کاری که امسال در اون وبلاگ نوشتم انصراف از دانشگاه بود . تصمیم که خیلی خیلی یهویی شد و دو روز بعد انجامش دادم  . اینجا نوشتم چون قول دادم شهریور بنویسم که پشیمونم یا نه و به هدفی که موقع انصراف گرفتم رسیدم یا نه .